Lampje van Annet Schaap is een hartverscheurend én hartverwarmend verhaal, vooral voor iedereen die zich soms een beetje verloren op zee voelt.

De 11-jarige Lampje woont met haar vader in een vuurtoren, in een tijd die doet denken aan de 19e eeuw. Elke avond steekt ze het licht aan, elke ochtend dooft ze het weer. Eigenlijk is dat haar vaders taak, maar met één been en een fles te veel binnen handbereik lukt hem dat nauwelijks. Haar moeder is al lang geleden overleden, dus Lampje draagt deze verantwoordelijkheid alleen.

Ze redden het samen, tot alles misgaat. Lampje wordt naar het Zwarte Huis gestuurd om daar als dienstmeisje te werken. Een groot, grimmig huis waar een boze huishoudster, een zwijgzame tuinman en een vriendelijke, maar niet al te snuggere jongen wonen. Maar... zijn zij echt de enigen? Waren er niet geruchten over een monster dat zich in het huis schuilhoudt? En zal Lampje haar vader ooit nog terugzien?

‘Lampje, je bent geen licht,’ zei haar moeder altijd. Maar ik denk juist dat Lampje een lichtpuntje is in de donkere en onrechtvaardige wereld die Annet Schaap tot leven brengt. Waar ze ook komt, helpt ze mensen zichzelf en elkaar beter te begrijpen, allemaal op haar eigen botte en soms onhandige manier.

Dit boek liet me lachen, huilen, en alles daartussenin. Schaap schrijft zo beeldend dat je bijna de zilte zeelucht ruikt en de modder tussen je vingers voelt. De frustratie die door het hele verhaal heen sijpelt, maakt de momenten van opluchting des te krachtiger. Ik zou eindeloos veel scènes kunnen noemen die me raakten, maar liever zeg ik: lees zelf en laat je meeslepen.

Veel leesplezier!