Collega Marlies schoof Mikis de ezeljongen onder mijn neus: “Dit is echt iets voor jou!”. Ik heb stiekem een voorliefde voor ezels, maar dat wist zij niet. Ze tipte het boek omdat ik regelmatig in Griekenland kom; mijn vriend is Grieks en we gaan ieder jaar op bezoek bij zijn moeder – giagia (oma) voor onze kinderen.

Mikis is ook veel bij zijn giagia en pappou. Ze wonen in een dorpje op het eiland Corfu. Op een dag heeft opa een verrassing voor Mikis: in de schuur staat een ezel! En Mikis mag een naam voor haar verzinnen. Hij noemt haar Tsaki, en vindt haar de mooiste ezel van het eiland. Haar vacht is lekker zacht en aan haar oren lijkt geen einde te komen. Opa heeft haar gekocht voor het zware sjouwwerk. Lekker handig, vindt hij, een tractor op poten. Maar al dat hout op haar rug is veel te zwaar voor Tsaki. Mikis en zijn vriendinnetje Elena gaan Tsaki helpen. En dat loopt anders af dan ze hadden gedacht…

Mikis de ezeljongen is een heerlijk klein, lief verhaal vol warmte en sfeer. Ik waande me op een Grieks eiland, waar de zon altijd schijnt, oudere dorpsbewoners onder de plataan op het dorpsplein zitten en de tijd langzamer lijkt te gaan dan hier. Tegelijkertijd heeft het boek meerdere lagen: over de band tussen mens en dier, en over tradities en generaties. Er zit zelfs wat romantiek in het boek! De potloodillustraties door Philip Hopman vond ik helemaal fantastisch en voegen nog meer sfeer toe.

Hoewel dit boek al in 2012 verscheen, is er nu een prachtige nieuwe uitgave. Een heerlijk verhaal om voor te lezen vanaf een jaar of zes, of om zelf te lezen vanaf ongeveer negen.