Liesje is acht jaar en woont met haar gezin in Zeeland. Opeen koude nacht, 31 januari 1953, wordt ze plots wakker gemaakt door haarmoeder. “De zee komt,” zegt ze. Liesje is opgetogen. Wat bijzonder dat haar moeder haar wakker maakt, nu kan ze straks het water rustig door de straat zienstromen. Maar wat volgt is geen kabbelende stroom, het is de allesverwoestende watersnoodramp. Terwijl het water stijgt, vlucht het gezin naar de vliering. Bij eb wagen ze zich naar beneden, op zoek naar eten, droge spullen, naar hoop. Dagenlang lijkt er geen redding te komen. Tot er opeens een bootje langs de zolder vaart. Het zit vol. En dan maakt haar vader een hartverscheurende beslissing: hij gooit Liesje en haar zus van het dak, de kolkende zee in, richting veiligheid.

De zee kwam door de brievenbus is gebaseerd op een waargebeurd verhaal en geschreven vanuit het perspectief van Liesje. Haar kinderlijke onschuld en verwondering maken dit verhaal des te aangrijpender. Ondanks het zware thema weet het boek lucht te brengen, door de ogen van een kind dat niet alles begrijpt, maar alles voelt. Tegelijkertijd geeft het boek een krachtig beeld van de tijd: de naoorlogse jaren, veranderende geloofsopvattingen, tradities, en het leven in Zeeland. Daarmee is het niet alleen een indringend verhaal, maar ook een rijke tekst voor het onderwijs, vol aanknopingspunten voorwereldoriëntatie, geschiedenis en burgerschap.

Voor mij had dit boek nog een extra betekenis. Mijn opa groeide op in Zeeland, in Tholen, en was, net als Liesje, acht jaar oud toen het water kwam. Helaas is hij overleden voor ik geboren werd, dus ik heb hem nooit kunnen vragen hoe hij deze tijd beleefd heeft. Na het lezen van De zee kwam door de brievenbus ben ik samen met mijn oma de fotoalbums ingedoken. We voerden mooie gesprekken over mijn opa. Dit boek bracht me dichter bij mijn familie. Ik hoop dat Liesjes verhaal ook anderen verbindt met hun eigen geschiedenis.